زندگی...
کاش می شد لحظه لحظه زنده بود
یا که نه هر لحظه را برگی گشود
کاش می شد مرده ای را زنده کرد
یا که نه دل مرده ای را زنده کرد
کاش... در دنیای پوشالی دمی
از برای دیگران هم گریه کرد
کاش... روز عافیت شکری کنیم
بهر خود بهر همه لطفی کنیم
کودکی صادق چه راحت گویدم
درد بی درمان علاجش خنده است
زندگی خاکستری زیبا تر است
بهر من یا بهر تو گیراتر است
گویمت فردا روز زندگیست
بهر من یا بهر تو بالندگیست
خوب یا بد غافلیم از هر چه هست
هر چه زیبا هر چه نعمت هر چه هست
یک تلنگر باید از بهر همه
تا ز غفلت رو بگردانیم روی
تا کنیم شکر خدا را هر زمان
تا رسد از سوی او لطفی نهان
مرگ عشق
آن شب مهتابی به هنگام دیدن تو : تمام دامنم پر از گوهر شد
دخترکی با سرانگشت خود گوهری برداشت و به من نشان داد
گوهر حضور تو را آرزو می کرد و قلبم بودن در کنارت را و چشمانم نگاهت را.
اما هیچکس طوفان حادثه را پیش بینی نمی کرد . زمانی که طوفان, قلبم را فرا گرفت
سوار بر قایق مهرت به سوی تو آمدم اما نمی دانستم که قایق شکسته ات مرا در طوفان و گرد باد
سهمگین رها می کند .
وقتی در مرداب رها شدم کم کم وجودم تو را فریاد کشید اما باران بی مهری ات به رگبار
تبدیل شد و مرا با خود برد.
صبحدم همان دخترک پیکر بی جانم را در ساحل بی مهری ات یافت
در حالی که چشمانم باز بود و منتظر و تو آرام قدم زنان
پیش آمدی و از مقابلم گذر کردی .هیچ نگفتی .نوشته هایم کنارم بود
قدمهایت روی نوشته ام گذر کردند و فریاد نوشته ها را در گلو شکستند.
دخترک نوشته های گل آلود را برداشت و به سراغ تو آمد
مقابل چشمانت گرفت تو چه راحت پاره کردی و به باد سپردی
سالیان بعد دخترکی بر روی ماسه های ساحل تکه کاغذی پیدا کرد
که بر روی آن نوشته بود : دوستت دارم ........
فاصله
« و عشق صدای فاصله هاست ...»
چه کسی می داند
روزی
سکوتم این فاصله را پر خواهد کرد ...
آنچه از من مانده
غرق می شود در این سرشاری!
پاره هایی از هیچ نیز پناهم نخواهد بود...
و صدای فاصله ای پُر ، زنگ می زند در گوش زمان ...
سال نو مبارک
یا رب سببی ساز که یارم به سلامت
باز آید و برهاندم از بند ملامت
امروز که در دست تو ام مرحمتی کن
فردا که شوم خاک چه سود اشک ملامت
ای آنکه بتقریر و بیان دم زنی از عشق
ما با تو نداریم سخن خیرو سلامت
خاک ره آن یار سفر کرده یبارید
تا چشم جهان بین کنمش جای اقامت
فریاد که از شش جهتم راه ببستند
آن خال وخط وزاف ورخ وعارض وقامت
سال نو مبارک
حرفهای من
فقط همین !
حرفهای من و جای خالی تو
حقیقت
دروغی بود که رفتنت
قصیده ای ساخت
برای من هیچ کس
آن دوبیت
آن فضای آبی
روسری-سنجاقک موی تو
لبخندت و نگاهت
وهرچه ورق میزنم
روزنامه ای
را
ندیدم حتی نشانی از تو باشد
ودر خانه کوچکمان مگر چقدر دل جا می گفت
تا تو آنجا باشی
من خویش را فراموش کرده ام
اما خدا را نه
من وتو همه خویش خدایم
چقدر مو سفیدی چقدر زیر بار زندگی ماند ای
مرا ببخش گاهی
دلت را میشکستم.
این شعر فقط یکی از اون هزار شعر اون مرحومه اگه دفترشو ببینین.............
روحت شاد.